ﺗﻮﺋﯽ ﮔﯿﺮﺍﺗﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﺩﺭ ﭘﯿﺎﻟﻪ

ﺗﻮﺋﯽ ﺟﺎﻧﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ

ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺳﺮﺧﺖ

ﺑـﮑﻦ ﻣﺴﺘﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﺑـﺎﻍِ ﻻﻟــﻪ

بزن ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ

ﻟﻄﯿﻒ ﻭ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﺟﺬّﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ

ﺑـﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﻓـﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ

ﺗﻤﺎﻡ ﭼﺸﻤﻪ ﻫــﺎ ﭘـُـﺮ ﺁﺏ ﮔﺮﺩﺩ

دو تا چشم خمارت خواب دارد

لب سرخــت شراب ناب دارد

غـزلبانوی من خورشید رویت

هــزاران عاشق بی تاب دارد

تـو را بارانی از شبنم گرفته

مـرا طوفانی از مـاتم گرفته

بنازم غیرت و بازوی غــم را

که من را در بغل محکم گرفته

یکی دور تو دائم در طواف است

یکی از هجر تو در اعتکاف است

یکی از چشمه‌ی وصل تو سیراب

یکی از دیدنت عمری معاف است

برﻗﺺ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺑﭽﺮﺧﺎﻥ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﺭﺍ

ﺭﻫﺎ ﮐــﻦ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺮﻣﻨﺖ ﺭﺍ

ﻣــﻦِ ﺩﻟـــﺪﺍﺩﻩ ﺩﺍﺋـﻢ ﺩﺭ ﺗـﻼﺷﻢ

ببوسم ﺁﻥ ﺑﻠﻮﺭِ ﮔـﺮﺩﻧﺖ ﺭﺍ

تــو از نسل و تـبار آفـتابی

ولی یـک ثانیـه بر مـا نتابی

نقاب از آسمانِ چهـره بردار

چـرا ای ماه تابان در حجابی

من از حالا فقط باید بکوشم

شرابی از لب سرخت بنوشم

صدای خـنده هـای دل نشینت

طنین دیگری دارد به گوشم

گفتی گذر از حد و حدودت نکنم

یعنی که نگاهی به وجودت نکنم

وقتی که لبم روی لبت جفت شود

یادم بده هر دم کـه کبودت نکنم